Wet van de onbeduidendheid

De wet van de onbeduidenheid gaat over de lange discussies tijdens vergaderingen als het gaat om het begrotingen en uitgaven: hoe onbeduidender het bedrag, hoe langer de tijd die erover wordt gepraat.

Meer algemeen geformuleerd luidt de managementwet:“de tijd besteed aan een agendapunt is omgekeerd evenredig met het te besteden bedrag.

De aanschaf van een nieuwe NIR spectrometer met een waarde van 2 miljoen Euro is zo besloten. Niemand, behalve de techneut, weet werkelijk waar het over gaat en wat het apparaat eigenlijk doet. De techneut komt toch met onbegrijpelijke taal, dus het blijft stil en de begroting wordt binnen 2 minuten goedgekeurd.

Dan het volgende punt: snoepautomaten bij de lift op elke etage. Hier heeft iedereen wel een mening over: is het wel gezond? Hoeveel automaten zijn nodig? Wat moet er in komen? Na een enerverende discussie van een half uur wordt besloten de beslissing uit te stellen tot volgende week om er dan verder over te praten. Uiteindelijk wordt 50 Euro bespaard.

Deze wet is afkomstig van Parkinson. De wet is ook wel bekend onder de naam “de color of the bikeshed”, de kleur van de fietsenstalling. In zijn boek haalt hij dit voorbeeld aan en vergelijkt hij dit met het besluitvormingsproces bij de aanschaf van een kernreactor. De wetmatigheid blijft het zelfde: hoe lager de prijs en eenvoudiger het ontwerp, hoe moeilijker het wordt er consensus over te verkrijgen, omdat iedereen erover kan en wil meepraten.